دکتر مهندس سرهنگ...

 

توضیح:این یادداشت به صورت محاوره نوشته شده است.

انگار ما عادت کردیم که مدرک‌های شغلی خودمون رو تو اجتماع همینطور بی دلیل ابراز کنیم؛ احتمالا برای اینکه از برخی امتیازات برخوردار بشیم یا جلب احترام کنیم. بی توجه به اینکه درجه و مرتبه شغلی یا علمی ما فقط در جای خودش دارای اهمیت و اعتبار است. درجه سرهنگی یک ارتشی در پادگان یا مراکز نظامی قابل بیان و دارای اهمیت هست. برای یک نانوا سرهنگ بودن یا سرجوخه بودن مشتری فرقی نمی کنه و لزومی نداره طرف خودش رو به نانوا یک پزشک، سرهنگ یا مهندس فلانی معرفی کنه. نوع مدارک یا درجه شغلی ما باید وقتی بیان بشه که قرار هست بین ما و نفرات دیگه تفاوت ایجاد کنه. یعنی یک پزشک در محل کار خودش پزشک هست و بیرون از بیمارستان فقط یک شهرونده. یه دکترای علوم اجتماعی هم در دانشکده‌ش دکتر هست تا ارجهیتش نسبت به دانشجویان یا بقیه مشخص بشه و اونجا می تونه خودش رو دکتر فلانی معرفی می کنه یا توقع داشته باشه دیگران با کلمه دکتر او رو مورد خطاب قرار بدن. ولی همین دکتر در سالن تئاتر یک تماشاگر هست در اندازه تماشاگران دیگر و گفتن «من دکتر فلانی هستم» توسط خودش ضرورتی نداره.  یا گفتن «خوش آمدید دکتر فلانی» توسط هنرمند میزبان هم در این مکان ضرورتی نداره و بیشتر به تملق شباهت داره.

منِ نوعی باید یادم باشه رتبه تحصیلی، درجه شغلی یا مهارت اجتماعی من ملاک برتری نیست که همه جا اعلام کنم، بهش تاکید کنم و انتظار داشته باشم بقیه هم منو با اون خطاب کنن و اگه منو با اون لقب خطاب نکن، دلگیر بشم!