مشکل جمهوری اسلامی هم نیست! جمهوری اسلامی خود معلول علت دیگری است به نام «جهل دینی» . نظام سیاسی مریض حاکم بر کشور، فقط نوک کوه یخ است که از آب بیرون زده است و مشکل بزرگتر زیر آب پنهان است. این نظام حاصل مشکل بزرگتری به نام جهل دینی است که به مراتب عمیق تر و حادتر از نظام سیاسی است.
این خانه سیاه است...
در صف احراز هویت برای تمدید گواهینامه بودم که با توجه به نزدیکی اربعین و ازدیاد تقاضا برای دریافت گذرنامه تردد به کشور عراق بسیار طولانی شده بود(احراز هویت در بخش خدمات الکترونیک برای گواهینامه و گذرنامه در یک باجه انجام می‌شود). با چند نفر که مثل من منتظر بودند، سر صحبت باز شد. یکی امیدوارانه راجع به نزدیک بودن اصلاح وضعیت کنونی با عوض شدن مجلس و در پی آن دولت صحبت کرد، دیگری هم از عنقریب بودن رسیدن به وضعیت مطلوب با توجه به مواردی همچون جنبش مردمی اخیر و غیره. اما عقیده من این هست که همه اینها امید واهی است و چشم انداز من تا ۱۰ سال آینده برای اصلاح وضعیت موجود بسیار تاریک و ناامیدانه‌ست. چون مشکل اصلا دولت و مجلس نیست! حتی مشکل جمهوری اسلامی هم نیست! جمهوری اسلامی خود معلول علت دیگری است به نام «جهل دینی» . نظام سیاسی مریض حاکم بر کشور، فقط نوک کوه یخ است که از آب بیرون زده است و مشکل بزرگتر زیر آب پنهان است. این نظام حاصل مشکل بزرگتری به نام جهل دینی است که به مراتب عمیق تر و حادتر از نظام سیاسی است.
اما اینکه چرا تا ده سال آینده هیچ کورسوی روشنایی برای اصلاح وضعیت دیده نمی شود! این درست است که به مدد جمهوری اسلامی، در سالهای اخیر تعداد بی‌خدایان، خدا ناباوران و یا ناباوران به دین و سکولارها و حتی اعتدالیون در کشور افزایش قابل توجهی پیدا کرده، اما کماکان این گروه فکری در اقلیت قرار دارند و کفه به سمت دینداران است. اگر تمرکز نگاه خود را از پایتخت و بعضی از کلان شهرهای کشور برداریم و از زاویه بالاتر به ایرانیان کل کشور از شمال به جنوب و از غرب به شرق نگاه کنیم، غلبه مذهب و جهل ناشی از آن را به وضوح مشاهده خواهید کرد.
اما چرا به خیزش‌ها و جنبش‌ها هم امیدی ندارم! زیرا همانطور که از دهه دوم پس از انقلاب، جنبش‌ها حادث شدند، اما عقیم ماندند، پس از این هم همینطور خواهد بود! نظام حاکم عمدی یا سهوی، خواسته یا ناخواسته سرنوشت بسیاری را به سرنوشت خود گره زده است. حدود ۱۰ میلیون نفر در مراکز لشگری و کشور به صورت مستقیم حقوق بگیر نظام هستند و اگر خود و خانواده‌شان بخواهند هم نمی‌توانند شاخه‌ای را که رویش نشسته اند، اره کنند(از استثناها گذر کنیم). البته این تعداد به جز افرادی هستند که غیر مستقیم از نظام انتفاع دارند و من و شما امثال شان را در اطراف خود می بینیم.
حالا با توجه به بخش اول یادداشت، به فرض محال که معترضان با وجود فراوانی افراد طرفدار حکومت یا هم سرنوشت با نظام، حقوق بگیران حکومت و اوباش زیر نظر حکومت در خواسته خود موفق شوند و براندازی اتفاق بیاوفتد، چیزی عوض خواهد شد؟ با عوض شدن نظام، مردم و عقاید آنها هم عوض می‌شوند! دروغ‌گویی نهادینه شده در کشور هم درمان می‌شوند! خیر آقا، این خانه سیاه است...