سنگ و قطار

از قدیم گفتن قطاری که حرکت می کند را سنگ می زنند. مطهری در کتاب حق و باطل از زبان کسی نقل می کنه: «... می‏ دیدم که قطار وقتی در ایستگاه ایستاده بچه ها دورش جمع می‏ شوند و آن را تماشا می‏ کنند و به زبان حال می‏ گویند ببین چه موجود عجیبی است معلوم بود که یک احترام و عظمتی برای آن قایل هستند تا قطار ایستاده بود با یک نظر تعظیم و تکریم و احترام و اعجاب به آن نگاه می‏ کردند تا کم کم ساعت‏ حرکت قطار می‏ رسید و قطار راه می‏ افتاد همین که راه می‏ افتاد بچه ها می‏ دویدند ، سنگ بر می‏ داشتند و قطار را مورد حمله قرار می‏ دادند من تعجب‏ می‏ کردم که اگر به این قطار باید سنگ زد چرا وقتی که ایستاده یک ریگ کوچک هم‏ به آن نمی‏ زنند ، و اگر باید برایش اعجاب قائل بود ، اعجاب بیشتر در وقتی است که حرکت می‏ کند .

این معما برایم بود تا وقتی که بزرگ شدم و وارد اجتماع شدم دیدم این‏ قانون کلی زندگی ما ایرانیان است که هر کسی و هر چیزی تا وقتی که ساکن‏ است مورد احترام است تا ساکت است مورد تعظیم و تجلیل است ، اما همینکه به راه افتاد و یک قدم برداشت نه تنها کسی کمکش نمی‏ کند ، بلکه سنگ است که بطرف او پرتاب می‏ شود و این نشانه یک جامعه مرده است ، ولی یک جامعه زنده فقط برای کسانی احترام قائل است که متکلم هستند نه‏ ساکت ، متحرکند نه ساکن ، باخبرترند نه بی‏خبرتر .پس اینها علائم حیات و موت است...»

*********

دوستان سنگ انداز، خدا قوت. ولی آب که یک جا بماند می گندد، پس سنگ خوردن و حرکت کردن بهتر از ساکن بودن و گندیدن است. هیچ قطاری با پرتاب سنگ متوقف نخواهد شد مگر آنکه راننده اش بخواهد. سنگهای شما هم قطاری را که من می رانم متوقف نخواهد کرد، سرعتش را بیشتر می کند.