زینب کاظم‌خواه: نمایش «درباره ال ای» نمایشی کمیک است که برداشتی آزاد از داستان «خانواده نیک اختر» ایرج پزشکزاد است که امیررضا طلاچیان این اثر را زیر نظر و با مشورت امید سهرابی به شکل نمایشنامه درآورده است.
این نمایش با طراحی و کارگردانی بهزاد مرتضوی در تماشاخانه پارین از 21 بهمن به روی صحنه رفته است؛ نمایشی که داستان خانواده‌ای ایرانی است که از زمان جنگ ایران و عراق به لس آنجلس کوچ کرده و در آنجا سکنی گزیده‌اند.
ماجرا از جایی آغاز می شود که منزل این خانواده به دلیل بدهکاری به بانک آمریکا، در خطر حراج قرار گرفته و در همین اوضاع است که دوست چهل ساله پدر خانواده برای معالجه به آنجا می رود. چالش این خانواده برای رفع مشکلاتشان و تلاش میهمان آنها برای بازگشت‌شان به ایران ماجراهایی ایجاد می‌کند.
متن این اثر چند ماه پیش به دست مرتضوی رسید و او با خواندن آن به امید سهرابی پیشنهاد نوشتن آن را داد ولی او به دلیل درگیر بودن کار را به امیررضا طلاچیان واگذار کرد.
بهزاد مرتضوی در نشست خبری این نمایش که صبح امروز 25 بهمن برگزار شد، درباره پروسه شکل‌گیری این کار توضیح داد و یادآور شد که بیشتر عوامل اجرایی کار از طراحی لباس تا بازیگران نمایش اولین کار جدی‌شان را با این تئاتر تجربه کرده‌اند.
بهزاد مرتضوی در این نمایش از بازیگران غیرحرفه‌ای بهره برده است، هر چند این کار می‌توانست برای او ریسک داشته باشد، اما او از بهر‌ه‌گیری جوانان در کارش راضی است و می‌گوید:«دلم برای زمان‌هایی که کار می‌کردیم تنگ شده بود، روزهایی که عوامل به خاطر پول کار نمی‌کردند، وقتی بچه‌های جوان را دیدم مشتاق شدم که با آنها کار کنم. کسانی که انتخاب کردم خیلی با وسواس انتخاب شدند و به نظرم بازیگران خیلی خوب دارند کار می‌کنند.»
او تاکید دارد که گروه هنری پارین می‌تواند جایی برای جوانان داشته باشد، «من ریسک کردم اما از ریسکم پیشمان نیستم.»
این کارگردان درباره این‌که چرا از چهرهها در کارش استفاده نکرده است، متذکر شد:«هر کس اشتیاق دارد از چهرهها در کارش استفاده کند. کار تئاتر کار گل است اگر تو خوشحال باشی کافی است؛ اما رزق و روزیت از تئاتر در نمی‌آید.»
نگارش متن این نمایش نخستین کار حرفه‌ای امیررضا طلاچیان است.
نمایش «درباره ال ای» در ابتدا یک نمایش 9 صحنه‌ای بود که به دلیل طولانی بودن دو صحنه آن حذف شد و در نهایت در هفت صحنه به روی صحنه رفت؛ کاری 80 دقیقه‌ای که کارگردان سعی دارد که با روان کردن ریتم قدری از زمان کار بکاهد.
سامان بیرقی تهیه کننده این کار درباره این که چرا تهیه‌کنندگی کاری را که چهره‌ای در آن بازی نمی‌کند، پذیرفته می‌گوید:«وقتی زحمات بهزاد مرتضوی را در کار قبلی در پارین دیدم و همچین انگیزه‌ای که بچه‌ها داشتند، تصمیم گرفتم به این گروه کمک کنم، با آن‌که در این کار چهره نداریم ولی سعی می‌کنیم با چیزهای دیگر تماشاگر را به سالن بکشیم.»
سالن پارین که به دور از مراکز تئاتری کشور مدتی است به فعالیت می‌پردازد بیشتر مخاطبانش اهالی منطقه یک و دو تهران هستند، که به گفته مرتضوی نقطه هدف تبلیغات هم در آن منظقه است.
او تاکید دارد:«شاید بچه‌های تئاتر ترجیح می‌دهند به تئاتر شهر بیاند و از میان چند کار، نمایشی را برای دیدن انتخاب کنند، ولی مردم آن منطقه دنبال جایی می‌گردند که بخشی از اوقات فراغت‌شان را آنجا بگذرانند.»
او با استناد به نمایش «چاله» که از چهرهها استفاده کرده بود و در پارین اجرا شد بر این باور است که استفاده از چهرهها در جذب تماشاگران بیست یا سی درصد تاثیر داشت.
او با گلایه از مرکز هنرهای نمایشی که هیچ حمایتی از گروه پارین و کار آنها نداشته‌اند، به سنگ‌اندازی‌هایی که در این مدت شده اشاره کرد و یادآور شد:«مرکز هنرهای نمایشی نه تنها حمایت معنوی هم از ما نکرد، بلکه بخشی از آنها جلوی ما هم ایستادند. چند بار به آقای آشنا نامه نوشتم، او برخورد خوبی داشت ولی از آنجا که پایین می‌آمدیم با ما خصمانه برخورد می‌کردند. من حتی یک کار ندارم که در بازبینی اول مجوز گرفته باشد؛ چیزهایی که در تئاترهای دولتی به راحتی بیان می‌شود در کار ما با مشکل مواجه می‌شد.»